در این کرسی آزاد اندیشی، خانم ها یزلانی و میرزایی فرد به عنوان داور حضور داشتند. خانم ها احمدی پور به عنوان ارائه دهنده و آذرنگ به عنوان نقاد در گروه اول جای داشتند. خانم میرزایی فرد در ابتدای این جلسه موضوع را این گونه تشریح کرد: بحث ما درباره صفات سلبی است که با استناد به دو گروه مخالف و موافق برگزار می شود. در ادامه خانم احمدی پور به بیان دیدگاه های موجود درباره رویت خداوند و نظرات مختلف در این باره پرداخت و گفت: درقرن اول هجری مسلمانان به دو دسته معتزله و اهل حدیث تقسیم شدند که این تقسیم بندی به تقابل میان عقل و نقل انجامید. شیعه نیز گروهی بودند که از زمان رسول خدا حضور داشتند، و به مساله عدم رویت خدا به عنوان صفت سلبی معتقد بودند. خانم آذرنگ با اشاره به این که طبق نظر عرفا خداوند قابل رویت است، گفت: چگونه این عقیده را رد می کنید؟ خانم احمدی پور با بیان انواع رویت به صورت شهودی و ظاهری گفت: با توجه به ادله قرآنی رویت خداوند با چشم ظاهری ممکن نیست؛ ولی شهود قلبی امکان دارد. با ادله عقلی نیز با توجه به اینکه هر شیء مرئی باید دارای جهت باشد و از انجا که خداوند جهت ندارد و منزه از جهت است و همچنین رویت چیزی، مستلزم دیدن بخشی یا همه ان شیء است که این مورد نیز درباره ذات الهی به دلیل مستغنی بودن خداوند از ترکیب، باطل است. خانم یزلانی نیز به عنوان جمع بندی این قسمت از بحث گفت: وجود خداوند با توجه به نشانه ها و خلقت او در جهان هستی که همه دارای نظم ویژه ای است، اثبات می شود. همچنین از آن رو که هر شیء مرئی باید دارای سه ویژگی مکان، زمان و محدودیت باشد تا با چشم ظاهر دیده شود و ذات خداوند منزه از این سه ویژگی و خالی از ترکیب است، نفی رویت خداوند اثبات می شود. قسمت بعدی این جلسه به بحث درباره جسمانیت خداوند اختصاص داشت. گروه حاضر در این بخش شامل خانم قربان به عنوان ارائه دهنده و خانم مرشدی به عنوان ناقد بود. خانم قربان با بیان اینکه جسمانیت از صفات سلبی الهی است و گروهی معتقد به جسمانیت خدا هستند، گفت: لازمه جسمانیت، داشتن ابعاد سه گانه و اجزای مقداری است؛ اما با توجه بسیط بودن خداوند و نفی ترکیب درباره او، جسمانیت نیز از او سلب می شود. خانم مرشدی با اشاره به آیه 54 سوره اعراف گفت: اشاعره معتقد به جسمانیت خداوند هستند. این اعتقاد را چگونه رد می کنید؟ خانم قربان با بیان وجود معنای مجازی و کنایی در این آیه گفت: طبق احادیث، معنای موردنظر در این آیه، معنای کنایی است که به معنای چیرگی خداوند بر عرش الهی است که با توجه به سلب ترکیب و نفی اجزا برای خداوند، نفی جسمانیت الهی ثابت می شود. خانم یزلانی در جمع بندی این بحث، علت به وجود آمدن چنین شبهات را عدم درک عمیق از خداوند دانست و گفت: به دلیل دید محدود انسان نسبت به ذات الهی، فرقه هایی در اسلام به وجود آمدند که برای خداوند قائل به جسمانیت شدند و از این دسته آیات برداشت های ناصحیح پیدا کردند؛ لذا رجوع به احادیث اهل بیت، می توان معنای درست این آیات را متوجه شد.